ก้าวต่อไป?

และแล้วการเดินทางเพื่อฝึกฝนตนเองครั้งนี้ก็มาถึงสุดทาง ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะเดินต่อในเส้นทางการฝึกตนนี้หรือเปล่า?

มันไม่ใช่การตัดสินว่าสิ่งที่ทำนี้ดีหรือไม่ดี ถูกหรือผิด เพียงแต่ยังรู้สึกไม่แน่ใจกับจิตใจของตนเองว่าต้องการอะไรกันแน่ ถ้าการฝึกภาวนาทำให้เรารู้จักตัวเอง แต่ในบางครั้งก็ยังกลัว และไม่เชื่อว่าเราจะทำได้ ซึ่งการไว้ใจกับชีวิตและการสลัดทิ้งความกลัวก็สามารถใช้การภาวนามาช่วยได้

แม้จะยังไม่ได้รู้สึกว่า "การภาวนาคือชีวิต" แต่สัมผัสได้ถึงคุณค่าและความสำคัญของการภาวนาที่ต้องใช้ ความผ่อนคลาย ความอ่อนโยน การปล่อย และถ้าเราสามารถทำได้ สมองและหัวใจของเราคงจะรู้สึกโล่งสบายกว่านี้

แต่ตอนนี้รู้สึก "เหนื่อย" แม้ว่าบรรยากาศภายในการฝึกอบรมจะดีมาก ทุกๆคนมีมิตรภาพและความหวังดีให้แก่กัน แต่สิ่งที่สัมผัสได้จากส่วนลึกในใจของเรา คือ ความหวาดหวั่นกับสิ่งที่จะต้องเผชิญกับการภาวนา ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเหมือนกัน

เส้นทางเดินของชีวิตต่อจากนี้ เราจะต้องจริงใจกับความรู้สึกของตัวเอง ทำในสิ่งที่เราอยากทำ เผชิญหน้ากับปัญหาที่เข้ามา ด้วยความพร้อมที่จะบาดเจ็บและเจ็บปวด และแผลที่ถูกทำร้ายจากตัวเองและคนอื่น อยู่อย่างเข้าใจธรรมชาติของทุกสิ่ง ไม่ตัดสิน แต่ยอมรับและเข้าใจกับความเป็นไปของทุกสิ่ง



สัมผัสแห่งการตื่นรู้,
พฤษภาคม ๕๑